zondag, januari 06, 2008
Weren Iraanse Studenten Vals Gevoel Veiligheid
EINDHOVEN - Van s'lands bêta-universiteiten zou je toch mogen verwachten dat ze zich niet zo maar laten leiden door emotionele motieven. Helaas is niets minder waar: de technische universiteiten van Twente en Eindhoven zijn van mening dat Iraanse studenten moeten worden geweerd omdat ze mogelijk atoomgeheimen komen stelen. Twente laat geen Iraniërs meer toe, in Eindhoven moet de AIVD maar beslissen of de student wordt toegelaten.
De universiteiten beweren dat de overheid van de universiteiten een garantie eist dat studenten niet in aanraking komen met nucleaire technologie. 'Die verantwoordelijkheid kunnen wij niet nemen', zegt de woordvoerder van de TU Eindhoven. Maar 'de' overheid ontkent stellig dat er een garantie, welke dan ook, wordt gevraagd. Wèl heeft het ministerie van Onderwijs de universiteiten en hogescholen gevraagd 'terughoudend' - lekker vaag - te zijn met het aantrekken van Iraniërs, en een lijst op te stellen van opleidingen die in dit verband gevoelig kunnen zijn.
De achterliggende reden voor deze 'terughoudendheid' is resolutie 1737 van de VN-Veiligheidsraad. Deze resolutie haakt in op het non-proliferatieverdrag en verbiedt het beschikbaar stellen van nucleaire technologie aan Iran. De Immigratie- en Naturalisatiedienst IND geeft toe dat het bij sommige studenten aan de universiteit gevraagd of zij, gezien de resolutie, een risico zouden kunnen vormen. Volgens de woordvoeder van de IND is dit enkele tientallen keren gebeurd maar heeft de dienst geen enkele keer besloten dat de betreffende student niet kon worden toegelaten.
Het is volslagen onzin om te denken dat op deze manier belangrijke technologische kennis uit de handen van een land als Iran kan worden gehouden. De beruchte nucleaire faciliteiten in Iran zijn naar alle waarschijnlijk gebouwd met Nederlandse kennis als gevolg van de spionageactiviteiten van de Pakistaan Abdul Quadir Khan. Kahn studeerde metaalkunde in Delft en promoveerde aan de Katholieke Universiteit Leuven. Na zijn promotie kwam hij in dienst bij het Fysisch Dynamisch Onderzoekslaboratorium (FDO) dat onderzoek deed voor Urenco. In 1975 kwam Khan niet terug van een vakantie in Pakistan en plotseling schoten verrijkingsfabrieken voor uranium die werkt met van het Urenco-ontwerp als paddo's uit de grond in Pakistan, Iran, Libië, en Noord-Korea. Het zou in die tijd dus zinloos zijn geweest om studenten uit Iran, Libië en Noord-Korea te weren omdat de kennis via Pakistan het land uit werd gesmokkeld. En nog steeds worden studenten uit deze landen niets in de weg gelegd.
Frans van Anraat liet zien dat Nederlanders ook niet te vertrouwen zijn. Jarenlang voorzag hij Saddam Hoessein van grondstoffen voor chemische wapens die dictator tegen zijn eigen bevolking inzette. Toch worden Nederlandse studenten chemie niet in het buitenland geweerd.
De conclusie is dan ook dat het weren van Iraanse studenten wel appeleert aan een angstgevoel maar bij implementatie een vals gevoel van veiligheid creëert. In het informatietijdperk waarin de wereld door de electronische snelweg een dorp is geworden is kennis als de Doos van Pandora. Het is het onrealistisch om te denken dat iemand informatie, die ergens ter wereld beschikbaar is in het publieke domein, kan worden onthouden. Voorts is kennis is een product en als zodanig te koop. Als een land als Iran nucleaire kennis wil hebben komen ze er toch wel aan...
De universiteiten beweren dat de overheid van de universiteiten een garantie eist dat studenten niet in aanraking komen met nucleaire technologie. 'Die verantwoordelijkheid kunnen wij niet nemen', zegt de woordvoerder van de TU Eindhoven. Maar 'de' overheid ontkent stellig dat er een garantie, welke dan ook, wordt gevraagd. Wèl heeft het ministerie van Onderwijs de universiteiten en hogescholen gevraagd 'terughoudend' - lekker vaag - te zijn met het aantrekken van Iraniërs, en een lijst op te stellen van opleidingen die in dit verband gevoelig kunnen zijn.
De achterliggende reden voor deze 'terughoudendheid' is resolutie 1737 van de VN-Veiligheidsraad. Deze resolutie haakt in op het non-proliferatieverdrag en verbiedt het beschikbaar stellen van nucleaire technologie aan Iran. De Immigratie- en Naturalisatiedienst IND geeft toe dat het bij sommige studenten aan de universiteit gevraagd of zij, gezien de resolutie, een risico zouden kunnen vormen. Volgens de woordvoeder van de IND is dit enkele tientallen keren gebeurd maar heeft de dienst geen enkele keer besloten dat de betreffende student niet kon worden toegelaten.
Het is volslagen onzin om te denken dat op deze manier belangrijke technologische kennis uit de handen van een land als Iran kan worden gehouden. De beruchte nucleaire faciliteiten in Iran zijn naar alle waarschijnlijk gebouwd met Nederlandse kennis als gevolg van de spionageactiviteiten van de Pakistaan Abdul Quadir Khan. Kahn studeerde metaalkunde in Delft en promoveerde aan de Katholieke Universiteit Leuven. Na zijn promotie kwam hij in dienst bij het Fysisch Dynamisch Onderzoekslaboratorium (FDO) dat onderzoek deed voor Urenco. In 1975 kwam Khan niet terug van een vakantie in Pakistan en plotseling schoten verrijkingsfabrieken voor uranium die werkt met van het Urenco-ontwerp als paddo's uit de grond in Pakistan, Iran, Libië, en Noord-Korea. Het zou in die tijd dus zinloos zijn geweest om studenten uit Iran, Libië en Noord-Korea te weren omdat de kennis via Pakistan het land uit werd gesmokkeld. En nog steeds worden studenten uit deze landen niets in de weg gelegd.
Frans van Anraat liet zien dat Nederlanders ook niet te vertrouwen zijn. Jarenlang voorzag hij Saddam Hoessein van grondstoffen voor chemische wapens die dictator tegen zijn eigen bevolking inzette. Toch worden Nederlandse studenten chemie niet in het buitenland geweerd.
De conclusie is dan ook dat het weren van Iraanse studenten wel appeleert aan een angstgevoel maar bij implementatie een vals gevoel van veiligheid creëert. In het informatietijdperk waarin de wereld door de electronische snelweg een dorp is geworden is kennis als de Doos van Pandora. Het is het onrealistisch om te denken dat iemand informatie, die ergens ter wereld beschikbaar is in het publieke domein, kan worden onthouden. Voorts is kennis is een product en als zodanig te koop. Als een land als Iran nucleaire kennis wil hebben komen ze er toch wel aan...
