vrijdag, december 21, 2007
Markwerking Topsalarissen Blijkt Wereldwijde Prijsafspraak
EINDHOVEN - 'Wettelijke regels die de hoogte van topinkomens bepalen zijn weinig effectief, en bovendien slecht voor Nederland als vestigingland voor internationale bedrijven'. Volgens Elsevierzijn dat de twee belangrijkste conclusies uit rapport van de Commissie Frijns die onderzocht in hoeverre de code-Tabaksblatt word nageleefd.
De eerste conclusie is evident. Ook het afgelopen jaar zijn de topinkomens weer gestegen. De tweede conclusie raakt kant nog wal. Commissie Frijns doet net alsof men zich alleen in Nederland aan deze topinkomens stoort. En dat is niet het geval. Afgelopen zondag waren de topinkomens in Duitsland het onderwerp van gesprek in het Duitse actualiteitenprogramma 'Presseclub'. In dit programma gaan de gasten, binnen- en buitenlandse journalisten van de schrijvende pers en werkzaam bij Duitse kranten en tijdschiften, met elkaar in discussie over actuele onderwerpen. Zo vertelde journalist Rainer Hank, hoofdredacteur van de wetenschappelijke redactie van de Frankfürter Algemeine Sonntagszeitung, dat sinds het propageren van de zogenaamde 'shareholder value', in het Nederlands 'de macht van de aandeelhouders', de salarissen van topmanagers wereldwijd explosief stijgen, met uitzondering van Japan. Dit komt overeen met hetgene dat Commissie Frijns constateert: 'dat de beloningen in Nederland niet hoger dan die in andere Europese landen'.
Dit betekent tevens dat een uitspraak zoals 'voor buitenlandse beleggers (hier ruimschoots in de meerderheid) zijn de Nederlandse beloningen in vergelijking met die in het thuisland peanuts' onzin is. Het enige land met wezenlijk hogere beloningen zijn de Verenigde Staten. Volgens Henning Krumrey, hoofdredacteur van de parlementaire redactie van het Duitse opinieweekblad Focus, is een vergelijking met de salarissen in de VS onterecht. 'Het is weleenswaar juist dat de salarissen daar beduidend hoger zijn maar', stelt hij,'de contractduur is daar aanzienlijk korter. Het risico om er te vliegen is veel groter. 'Hire en Fire' geldt daar niet alleen voor de gewone arbeider maar ook voor het topmanagement. Het is dus onterecht om de zekerheid van de Duitse vaste contracten en de Amerikaanse contracten met hoge risicopremies met elkaar te vergelijken', aldus Krumrey. 'Ten tweede, als onze managers ook zo goed zouden zijn dat ze, markt conform, in Amerika voor een zo'n topsalaris aan de slag zouden kunnen, moeten ze vooral gaan'. Overigens beperkt het risico van een Amerikaanse topfunctie zich tegenwoordig niet alleen meer tot een snel ontslag. Bij een 'misstap', variërend van oplichterij tot fraude, krijgt een bestuurder in Nederland in het ergste geval een tik op de vingers terwijl ze in Amerika voor 30 jaar achter de tralies verdwijnen.
Ook in Duitsland betogen de managers dat hun salarissen en salariseisen conform de markt zijn. Zolang alle managers dat beweren is dat de waarheid en wordt markt kunstmatig hoog gehouden. Volgens mij noemt men dat een 'prijsafspraak' en alle keren dat deze term wordt gebezigd gaat het om een strafbare handeling. Frijns wil dat raden van commissarissen betere afspraken maken met bestuurders. 'Zij moeten het beloningsbeleid goed- of afkeuren. Dat laatste, zo is al zo vaak gebleken, gebeurt bijna nooit'. Het journalistenpanel van 'Presseclub' vroeg zich dan ook af waarom de commissarissen deze exorbitante salarissen en salarisverhogingen toestonden. Volgens Hank verwachten en zien deze bestuurders hun instemming met de salarissen altijd beloond. Door deze belangenverstrengeling is de controlerende functie van de instelling ‘raad van commissarissen' failliet.
De journalisten zijn van mening dat alle Duitse politieke inspanningen om de exorbitante salarisstijgingen te beteugelen een schijnvertoning zijn. Zelf hebben ze ook geen eenduidige oplossing. Krumrey (Focus) noemt een drietal mogelijkheden. Het meest voor de handliggend is een wettelijke bovengrens aan de inkomens. Hij verwacht echter dat dit in strijd is met de grondwet. Een tweede optie is het meer transparant maken van de inkomens. Als derde oplossing noemt hij een dubbele taxatie, bij ontvanger en betaler, van bijvoorbeeld bonussen. Voorbeelden van mogelijke oplossingen zijn er echter wel. Zo verwijst Rudolf Hickel, publicist, econoom, directeur van het ‘Instituts Arbeit und Wirtschaft' naar de Duitse firma Karl Zeiss waar ooit het hoogste salaris niet meer dan tien maal het laagste salaris was.
Dat in Nederland wettelijke regels die de hoogte van topinkomens bepalen weinig effectief hebben verbaast mij allerminst. Donderdag bleek dat ook dit jaar het aantal ambtenaren met een salaris dat hoger is dan dat van de minister-president (Balkenende-norm) met enkele tientallen gestegen. Het feit dat dit kabinet niet eens de eigen stoep kan schoonhouden is een veeg teken.
De eerste conclusie is evident. Ook het afgelopen jaar zijn de topinkomens weer gestegen. De tweede conclusie raakt kant nog wal. Commissie Frijns doet net alsof men zich alleen in Nederland aan deze topinkomens stoort. En dat is niet het geval. Afgelopen zondag waren de topinkomens in Duitsland het onderwerp van gesprek in het Duitse actualiteitenprogramma 'Presseclub'. In dit programma gaan de gasten, binnen- en buitenlandse journalisten van de schrijvende pers en werkzaam bij Duitse kranten en tijdschiften, met elkaar in discussie over actuele onderwerpen. Zo vertelde journalist Rainer Hank, hoofdredacteur van de wetenschappelijke redactie van de Frankfürter Algemeine Sonntagszeitung, dat sinds het propageren van de zogenaamde 'shareholder value', in het Nederlands 'de macht van de aandeelhouders', de salarissen van topmanagers wereldwijd explosief stijgen, met uitzondering van Japan. Dit komt overeen met hetgene dat Commissie Frijns constateert: 'dat de beloningen in Nederland niet hoger dan die in andere Europese landen'.
Dit betekent tevens dat een uitspraak zoals 'voor buitenlandse beleggers (hier ruimschoots in de meerderheid) zijn de Nederlandse beloningen in vergelijking met die in het thuisland peanuts' onzin is. Het enige land met wezenlijk hogere beloningen zijn de Verenigde Staten. Volgens Henning Krumrey, hoofdredacteur van de parlementaire redactie van het Duitse opinieweekblad Focus, is een vergelijking met de salarissen in de VS onterecht. 'Het is weleenswaar juist dat de salarissen daar beduidend hoger zijn maar', stelt hij,'de contractduur is daar aanzienlijk korter. Het risico om er te vliegen is veel groter. 'Hire en Fire' geldt daar niet alleen voor de gewone arbeider maar ook voor het topmanagement. Het is dus onterecht om de zekerheid van de Duitse vaste contracten en de Amerikaanse contracten met hoge risicopremies met elkaar te vergelijken', aldus Krumrey. 'Ten tweede, als onze managers ook zo goed zouden zijn dat ze, markt conform, in Amerika voor een zo'n topsalaris aan de slag zouden kunnen, moeten ze vooral gaan'. Overigens beperkt het risico van een Amerikaanse topfunctie zich tegenwoordig niet alleen meer tot een snel ontslag. Bij een 'misstap', variërend van oplichterij tot fraude, krijgt een bestuurder in Nederland in het ergste geval een tik op de vingers terwijl ze in Amerika voor 30 jaar achter de tralies verdwijnen.
Ook in Duitsland betogen de managers dat hun salarissen en salariseisen conform de markt zijn. Zolang alle managers dat beweren is dat de waarheid en wordt markt kunstmatig hoog gehouden. Volgens mij noemt men dat een 'prijsafspraak' en alle keren dat deze term wordt gebezigd gaat het om een strafbare handeling. Frijns wil dat raden van commissarissen betere afspraken maken met bestuurders. 'Zij moeten het beloningsbeleid goed- of afkeuren. Dat laatste, zo is al zo vaak gebleken, gebeurt bijna nooit'. Het journalistenpanel van 'Presseclub' vroeg zich dan ook af waarom de commissarissen deze exorbitante salarissen en salarisverhogingen toestonden. Volgens Hank verwachten en zien deze bestuurders hun instemming met de salarissen altijd beloond. Door deze belangenverstrengeling is de controlerende functie van de instelling ‘raad van commissarissen' failliet.
De journalisten zijn van mening dat alle Duitse politieke inspanningen om de exorbitante salarisstijgingen te beteugelen een schijnvertoning zijn. Zelf hebben ze ook geen eenduidige oplossing. Krumrey (Focus) noemt een drietal mogelijkheden. Het meest voor de handliggend is een wettelijke bovengrens aan de inkomens. Hij verwacht echter dat dit in strijd is met de grondwet. Een tweede optie is het meer transparant maken van de inkomens. Als derde oplossing noemt hij een dubbele taxatie, bij ontvanger en betaler, van bijvoorbeeld bonussen. Voorbeelden van mogelijke oplossingen zijn er echter wel. Zo verwijst Rudolf Hickel, publicist, econoom, directeur van het ‘Instituts Arbeit und Wirtschaft' naar de Duitse firma Karl Zeiss waar ooit het hoogste salaris niet meer dan tien maal het laagste salaris was.
Dat in Nederland wettelijke regels die de hoogte van topinkomens bepalen weinig effectief hebben verbaast mij allerminst. Donderdag bleek dat ook dit jaar het aantal ambtenaren met een salaris dat hoger is dan dat van de minister-president (Balkenende-norm) met enkele tientallen gestegen. Het feit dat dit kabinet niet eens de eigen stoep kan schoonhouden is een veeg teken.
