Wie Is Er Hier Nou Gek?

EINDHOVEN - In zijn meest recente internetcolumn (vrijdag 8 juni) spreekt mijnheer Leon de Winter, columnist van het opinieweekblad Elsevier, zijn ontsteltenis uit over het feit dat er na 40 jaar (gevlucht in 1967) of zelfs 59 jaar (gevlucht in 1948) en nog steeds Palestijnen zijn die tot op de dag van vandaag geloven dat ze ooit terug zullen keren naar hun eigen huizen en zichzelf nog steeds als vluchteling zien, wonend in een vluchtelingenkamp met een onzekere toekomst.

Leon de Winter schrijft dit in zijn column naar aanleiding van een reportage over een Palestijnse familie in Jordanië in het NOS journaal van acht uur van afgelopen donderdag. Oma vluchtte in 1948 uit haar dorpje naar een vluchtelingenkamp bij Jericho en in 1967 naar een kamp in Jordanië waar de hele familie nu woont. In de reportage wordt volgens Leon de Winter ten onrechte het beeld gewekt van mensen die onder armzalige omstandigheden in vluchtelingenkampen wonen. Hij is van mening dat deze woonwijken 'in niets afwijken van andere armzalige wijken in Arabische steden.' Ik ben nog nooit in een vluchtelingenkamp geweest en heb dus weinig vergelijkingmateriaal maar als ik de beelden van het betreffende Palestijnse vluchtelingenkamp vergelijk met dat wat ik zag tijdens een rondreis door Egypte en als ik even aan neem dat dit representatief is voor andere Arabische steden kan ik heb geen ongelijk geven. In het betreffende kamp wonen volgens de reportage maar liefst 120.000 mensen op 20 km2, of 6000 per km2. Potjandikkie, denk ik dan, dat is veel. Maar in Beiroet wonen anderhalf miljoen mensen op een vergelijkbaar oppervlak (75.000 per km2). In Cairo (foto) telt gemiddeld 35.047 inwoners per km2 en in sommige stadsdelen maar liefst 140.000 per km2. Maar, zoals ik al zei, ik heb weinig vergelijkingsmateriaal.

Volgens mijnheer de Winter hebben de Palestijnen hun lot zelf in de hand. 'De vluchtelingen hadden de keuze kunnen maken om hun kinderen in Jordanië een behoorlijk bestaan te geven, voor zover dat in Jordanië mogelijk is. Maar nee. Ze offeren hun leven en dat van hun kinderen en kleinkinderen voor de terugkeer naar een land en een tijd die niet meer bestaan. Er zijn in diezelfde tijd net zoveel joden uit Arabische landen gevlucht als er Arabieren uit het jonge Israël vluchtten. Ook die joden lieten alles achter. Maar zij hebben een nieuw bestaan opgebouwd - de Arabieren die zich nu Palestijnen noemen lieten dat na. Tijd is voor hun iets anders dan voor de Israeliërs. Palestijnen hebben veel tijd, namelijk ook dat van hun nageslacht. Nooit zullen zij de mythe van de terugkeer opgeven'. 'Het is ons heilig recht om terug te keren naar ons land', zegt een kleindochtertje van de familie in de bewuste reportage.

Waar heb ik dat eerder gehoord? Is deze wens echt zo vreemd? Welk volk keerde naar vierhonderd jaar balingschap in buurland Egypte en een 40 jarige zwerftocht door de woestijn terug naar het 'heilige land'. Welk volk ontleent, na een daaropvolgende bijna twee millenia durende ballingschap, haar vestigingsrecht op een stuk land aan de Middelandse Zee aan eeuwenoude oude 'rechten' en stichtte daar in 1948 een staat? De joden hebben bewezen dat het geloven in en het nastreven van een eigen staat geen niet ijdel hoeven te zijn en dat tijd geen criterium is.

Volgens de NOS-reportage is het dorpje van oma ondertussen door de Israeli's met de grond gelijk gemaakt...